انواع روتینگ / نحوه نوشتن Default Route (جلسه ۱۲)

نحوه نوشتن default route

مقدمه

ما در این درس نامه، می خواهیم در رابطه با دیفالت روت صحبت کنیم. ما در بخش قبلی نیز، اشاره ای به دیفالت روت داشتیم؛ اما این جا می خواهیم مقداری تکمیل کنیم.

اختصاص دادن آی پی

ابتدا به سراغ وان نوت می رویم و انواع روتینگ ها را به شما بگوییم. در این درس نامه، هدف ما بیشتر این است که یک ذهنیت کلی را برای شما نسبت به روتینگ ها در روترها، ایجاد کنیم و در بخش های بعدی، یعنی دو الی سه سر فصل بعد، یعنی در سر فصل Route نویسی، مبحث Routing را به طور کامل توضیح می دهیم که ساختار Routing به چه شکلی است و اگر بخواهیم Route Static بنویسیم، باید به چه شکلی بنویسیم و موارد دیگر که لازم است دو روتر را برایتان در نظر بگیریم و کاملاً روتر را توضیح دهیم.

ما این جا فقط می خواهیم اشاره ای داشته باشیم به بحث Default Route و تفاوت های روتینگ ها را به شما بگوییم و در واقع مرور بخش قبل نیز می باشد. ما در دو درسنامه ی قبل در رابطه با دیفالت روت، توضیح خیلی کوتاهی را داشتیم.

همان طور که می دانید، کار روتر، روتینگ در شبکه است؛ یعنی با استفاده از روت هایی که ما می توانیم بنویسیم، مسیر یابی می کند. این یکی از بخش های مهم روتر است. ما در روتر، کارهای مختلفی را انجام می دهیم. بحث امنیت وجود دارد و همچنین بحث انواع محدودیت هایی وجود دارد که می توانیم ایجاد کنیم و روتینگ نیز وجود دارد و خیلی موارد دیگر. یک بخش، همین روتینگ است.

Routeهایی که داریم:

۱- Default Rout

۲- Static Route

۳- Connected Route.

ببینید دوستان، Dynamic Route و موارد دیگر نیز داریم؛ ولی به صورت کلی، ما همین سه مورد را در نظر می گیریم. موارد دیگر نیز وجود دارند. اطلاعاتی که ما به شما می دهیم، فقط در حد همین جلسه است و چیزی است که تا الان یاد گرفتیم. نمی خواهیم که ذهنتان را خیلی درگیر مواردی بکنیم که شاید، زیاد به کارتان نیاید. ما بیشتر در مبحث Routing از این سه Route استفاده می کنیم؛ ولی یکی دو مورد دیگر هم داریم.

بحث Default Route موضوعی است که در این درس نامه، می خواهیم در مورد آن صحبت کنیم و Static Route را در سر فصل بعدی. ما باید به طور کامل تصویر روترها را داشته باشیم که بتوانیم کامل برایتان توضیح دهیم و این جا فقط می خواهیم تفاوتشان را به شما بگوییم که Default Route با Static Route چه فرقی دارد؟ ما در مورد Connected Route نیز در چند ویدئوی قبلی، اشاراتی داشتیم.

گفتیم اگر ما هر آی پی ای که روی هر اتری ست کنیم، خود روتر به صورت داینامیک، یک Connected Rout می نویسد که اگر درخواست های ما به آن سابنت بود، خودش از آن درگاه عبور بدهد. Connected Route معمولاً توسط خود روتر نوشته می شود و نیازی نیست که ما کاری را انجام دهیم؛ ولی Static Route با Default Route، تفاوتی دارند. فرقشان چیست؟ فرقشان در مقصد پکت های ما است. یعنی Default Route و Static Route در مقصد پکت ها با یکدیگر فرق دارند.

اگر مقصد ما مشخص بود؛ مثلاً ما می خواهیم یک پکت یا درخواستی را به یک سرور خاص داشته باشیم و همیشه نیز همان سرور است. این جا مشخص است و ما می توانیم از Static Route استفاده کنیم؛ اما اگر مقصدمان مشخص نباشد، مثلاً اینترنت؛ یعنی وقتی که ما می خواهیم به تمام کلاینت ها درون شبکه ی خودمان اینترنت بدهیم، نمی دانیم که این کاربر می خواهد از چه سرورها یا وب سرورهایی استفاده کند و می خواهد به چه سایت هایی متصل شود؛ ممکن است هر دقیقه بخواهد به یک سایت وصل شود و یک سری دیتا از آن بگیرد.

پس مقصد مشخصی را نداریم. ما در Default Route، هیچ مقصدی را نداریم یا مقصد مشخصی را نداریم و در این صورت از Default Route استفاده می کنیم.

پس فرق  Default Route با Static Route در چیست؟ در Default Rout مقصدی مشخص نیست و هر کاربری ممکن است بخواهد از یک سرور و یا سایت اطلاعاتی را بگیرد و چون مشخص نیست که کجا است، ما باید از Default Route استفاده کنیم؛ یعنی ناچاریم. ولی Static Route معمولاً برای ارتباط بین شبکه ها به کار می رود.

مثلاً وقتی دو شعبه داریم و می خواهیم این دو شعبه را به یکدیگر متصل کنیم از Static Route کمک می گیریم. این طور بگوییم بهتر است: مثلاً دو سابنت مختلف داریم و می خواهیم این دو سابنت یا رنج شبکه را به هم دیگر وصل کنیم. این موارد را با Static Route به هم ارتباط می دهیم؛ چرا؟ چون مقصد پکت های ما، مشخص است. می گوییم هر چه که دیتا بود، خواست به سمت فلان سابنت برود؛ خب سابنت مشخص است و در این صورت از Static Route استفاده می کنیم. ولی اگر مقصد ما مشخص نباشد، باید از Default Route کمک بگیریم.

نحوه ی نوشتن Routing

همان طور که در درس نامه ی قبلی نیز توضیح دادیم، یک مقصد داریم و یک درگاه. یعنی یک قسمت را باید مشخص کنیم که پکت ها ما به کجا و کدام مقصد قرار است بروند و از چه درگاهی باید عبور کنند. این یک Routing ساده است. حالا اگر مقصد مشخص باشد، می شود Static Route و اگر نامشخص باشد؛ یعنی بخواهیم همه را بفرستیم، می شود Default Route. ما در Default Route (DR) معمولاً می‌ نویسیم:

/۰۰.۰.۰.۰، یعنی چه؟ یعنی همه ی پکت ها، باید بدون هیچ گونه سوالی ارسال شوند. مقصد مشخص نیست. وقتی ما /۰۰.۰.۰.۰ می گذاریم، یعنی همه ی مقصدها؛ یعنی هر چه که هست و نیست. دیگر این جا هیچ محدودیتی نداریم. هیچ محدودتی وجود ندارد. درگاهمان چه می شود؟ درگاهی که باید خارج شود یا همان Gateway ما. این شد نحوه ی نوشتن یک Default Route.

حالا این Default Route را ما می توانیم خودمان بنویسیم و یا خود روتر می تواند بنویسد و به هر دو شکل، امکان پذیر است. ما در ویدئوی قبل، دقیقاً همین کار را کردیم. ما تیک یک قسمت را در pppoe زدیم و در صورت زدن تیک، خودش Default Route را می نویسد؛ ولی اگر ما بنویسیم، می توانیم به صورت دستی وارد کنیم. هیچ فرقی نمی کند و در هر دو صورت، امکان پذیر است.

فقط وقتی که ما چند Default Route داشته باشیم، داستان متفاوت خواهد شد و الان زود است که بخواهیم در مورد آن صحبت کنیم؛ ولی جلوتر در مورد آن، صحبت خواهیم کرد. فعلاً شما در همین حد بدانید که ما برای نوشتن یک Route به یک مقصد و یک درگاه نیاز داریم. اگر مقصد ثابت باشد و یک آی پی یا یک رنج باشد؛ مثلاً اگر در Static Route، مقصد ما /۲۴ ۱۹۲.۱۶۸.۱۰.۰ بود و یا اگر ۱۰.۱۰.۱۰.۱ با هر سابنتی بود، این ۱۰.۱۰.۱۰.۱، یک آی پی خاص است. اما /۲۴ ۱۹۲.۱۶۸.۱۰.۰ یک سابنت یا یک رنج شبکه است. پس ما می توانیم در مقصدمان یک آی پی و یک رنج شبکه بگذاریم.

وقتی می نویسیم صفر، یعنی کل نتورک که در دوره ی +network به اندازه ی کافی در مورد آن، صحبت کردیم؛ یعنی کل شبکه را شامل می شود. وقتی ۲۴/۰ می گذاریم، سه عدد اول (۱۹۲.۱۶۸.۱۰) رنج شبکه ی ما می شوند و از یک تا ۲۵۴ هم کل آی پی ها می شود؛ یعنی کل آن را شامل می شود و می توانیم یک رنج شبکه یا یک آی پی بگذاریم. این به Static Route مربوط می شود که بعداً می خواهیم در مورد آن صحبت کنیم؛ اما اگر همه را بفرستیم، یعنی بگوییم همه ی پکت ها باید از یک درگاه خارج شوند، می شود Default Route.

نحوه ی نوشتن دیفالت روت

نحوه ی نوشتن دیفالت روت روی روتر هم خیلی ساده است. ما این کار را قبلاً دو الی سه بار انجام داده ایم. حالا به سراغ میکروتیک می رویم، میکروتیک F8. ما در بخش قبل در قسمت Ip Address یک آی پی را روی DHCP Client فعال کردیم و گفتیم که DNS ها را باید از روتر قبلی خودمان بگیریم، ntp هم به همین شکل و Default Route را هم می زنیم؛ یعنی آی پی را از روتر قبلی گرفت و اگر به قسمت IP Route برویم، نوشته شده  Dynamic Active Static.

حالا بعداً برایتان توضیح خواهیم داد؛ ولی ما کلاً به این نوع روتینگ، Default Route می‌گوییم اگر مثبت (+) را بزنید، مشاهده می کنید که به صورت پیش فرض، دیفالت تنظیم شده است که /۰۰.۰.۰.۰ می باشد؛ یعنی همه ی دیتا را باید به یک Gateway بفرستید. این Gateway که انتخاب می کنید، دیفالت روتمان می شود.

هرسوالی که داری در انجمن مطرح کن

 نوشته شده ۲۰.۱۹۱. نحوه ی انتخاب ۲۰.۱۹۱ را هم به شما در جلسه ی قبل گفتیم. گفتیم این روتر ما است و دیتا را باید از این درگاه عبور دهد. خود روتر را هم مشاهده می کنید و آی پی روترمان مثلاً ۲۰.۱۹۹ می باشد (این جا چون از DHCP Client گرفته است، ۲۰.۳۵ است)؛ یعنی آی پی ۲۰.۳۵ را گرفته و درگاه آن، درگاه روتر قبلی ما می شود. شما فرض کنید که این یک کلاینت است.

ما روی سیستم نیز، دقیقاً همین کار را می کنیم. مثلاً اگر بخواهیم به سیستم خودمان اینترنت بدهیم، یک آی پی، یک سابنت، یک گتوی و یک DNS می دهیم. البته DNS برای Name Wizard است که الان موضوع بحث ما نیست. بحث گتوی آن است. گتوی آن چه می شد؟ هر چه هست، درگاه روترمان می شود. وقتی بخواهیم به یک سیستم آی پی بدهیم، باید درگاهی را برای آن مشخص کنیم.

این هم به دوره ی +network مربوط می شود. فرض کنید که روتر ما، یک کلاینت است. مثلاً آی پی خودش ۲۰.۳۵ با سابنت ۲۴ است. گتوی آن چه می شود؟ آی پی ای که درگاه روترمان است، می شود؛ یعنی می شود ۲۰.۱۹۱. برای Default Route هم باید همین را تعریف کنیم. برای دیفالت روتمان هم /۰۰.۰.۰.۰ گذاشته و گتوی آن را ۲۰.۱۹۱ می گذاریم. موضوع مهمی که وجود دارد، این است که در کلاینت ها، سیستم ها یا ویندوز و دیوایس های دیگر، معمولاً دیفلت روت را با گتوی می شناسند؛ یعنی وقتی ما می گوییم گتوی، منظورمان همان دیفالت روت است.

این را هم در گوشه ای از ذهنتان داشته باشید. مثلاً روی ویندوز، ما وقتی که می گوییم یک گتوی بنویسید، آن گتوی که دارد نوشته می شود، دقیقاً دیفالت روت است؛ یعنی در حال عبور دادن  همه ی دیتا از آن درگاه است. حالا به سراغ ویندوز خودمان در قسمت Network می رویم. گتوی ای که ما برای این سیستم در نظر گرفتیم، حال مهم نیست که به صورت Phcv باشد یا Mannual، آی پی ۲۰.۲۸ است، ۲۵۵.۲۵۵.۲۵۵.۰ و گتوی آن ۲۰.۱۹۱ شده است؛ یعنی می گوید همه ی دیتای ما را از همین درگاه به بیرون بفرست و عبور بده. این همان تعریف دیفالت روت در روترها است.

پس گتوی ای که در کلاینت ها استفاده می شود، همان مفهوم دیفالت روت را روی روتر دارد. ما روی روتر، همچین چیزی را نداریم که تعریف کنیم؛ باید به این شکل بنویسیم؛ یعنی باید بگوییم که چه دیتایی قرار است به کجا برود. وقتی مینویسیم ۰.۰.۰.۰، یعنی همه ی دیتا را از این درگاه عبور بده. پس همان گتوی در کلاینت های دیگر می شود. اساساً در تمام روترها، تعریف به این شکل است؛ یعنی در تمام روترها، تعریف به همین شکل است.

سخن آخر

این هم از دیفالت روت و اگر به جای ۰.۰.۰.۰ یک آی پی بزنیم، می شود Static Route؛ ولی به همین سادگی هم نیست. باید بدانید که مقصد را به چه شکلی باید بنویسید. الان در این قسمت نیز، کمی به این موضوع اشاره شد و شاید ذهنتان کمی درگیر این مبحث شود؛ ولی در بخش روتینگ، ما به طور کامل برایتان توضیح می دهیم که به صورت اصولی یاد بگیرید که Static Route را باید به چه شکلی در شبکه ها بزنید؛ چون همیشه این طور نیست.

مواقعی وجود دارد که شما می خواهید چندین شبکه را به یک دیگر ارتباط دهید و چند شبکه، پشت سر هم دیگر هستند و در این مواقع، باید بتوانید که به طور دقیق و درست، Static Routeها را بنویسید. موضوع روتینگ، یکی از مهم ترین موضوعات در ارتباط بین شبکه ها است.

حال به سراغ بخش بعدی برویم و در رابطه با DNS صحبت کنیم.