بررسی لایه Transport در مدل osi

بررسی لایه transport در مدل osi

در بحث معرفی ۷ لایه مدل osi در این محتوا به بررسی لایه transport در مدل osi می پردازیم. Transport layer یا لایه انتقال چهارمین لایه مدل osi است که یکی دیگر از مهمترین لایه های این استاندارد می باشد. چرا که تمام لایه ها و رویه هایی که قصد جابجایی و انتقال دیتا دارند باید در این لایه دسته بندی شوند.

Flow Control مهمترین وظیفه لایه انتقال است. یعنی ریزش اطلاعات را کنترل و نگهداری می کند. اگر بخواهیم به طور ساده تر نقش این لایه در مدل osi و شبکه های کامپیوتری را توضیح دهیم باید بگوییم بین دستگاه هایی که در شبکه با هم ارتباط دارند یک ارتباط منطقی ایجاد می کند. این لایه کمک می کند چندین نرم افزار بتوانند در محیط سیستم عامل به طور همزمان اطلاعات خود را در شبکه منتقل نمایند.

مانند سیستم عامل ویندوز کامپیوتر که به کاربران این امکان را می دهد به طور همزمان بتوانند از چندین نرم افزار کامپیوتر استفاده کنند. نقش Transport layer در این قسمت این است که اطلاعات هر نرم افزار را دریافت نموده و آن را به رشته های تکی تبدیل می کند. البته وظیفه این لایه به همین مورد ختم نمی شود. کنترل و تصحیح خطا در زمان انتقال اطلاعات در شبکه از دیگر وظایف لایه انتقال است.

به طور کلی وظیفه Transport layer یا لایه انتقال این است که تضمین می کند دیتا و اطلاعات به درستی از مبدا به مقصد منتقل شده اند یا خیر. از این رو از انواع پروتکل‌های اتصال گرا یا Connection Oriented و غیر اتصال گرا Connection Less پشتیبانی می کند.

با توجه به اهمیت این لایه در شبکه های کامپیوتری در ادامه به بررسی لایه transport در مدل osi می پردازیم.

بررسی لایه transport در مدل osi و وظایف آن

لایه انتقال یا transport لایه ای از مدل osi است که یک اتصال منطقی و نه فیزیکی بین دو دستگاه کامپیوتر یا هر پایانه دیگری ایجاد می کند. اتصال بین دو پایانه در این لایه نقطه به نقطه است. لایه انتقال برای برقراری چنین اتصالی از دو روش استفاده می کند که عبارتند از:

• روش اتصال گرا یا connection-oriented: لایه انتقال برای برقراری این اتصال از پروتکل تی سی پی TCP پشتیبانی می کند. چرا که پروتکلی اتصال گرا است و می تواند جریان تضمینی با قابلیت اعتماد زیاد کنترل کند.
• روش غیر اتصال گرا یا connectionless: لایه انتقال برای برقراری چنین اتصالی از پروتکل یو دی پی UDP پشتیبانی می کند. این پروتکل برعکس TCP غیر اتصالی و از قابلیت اعتماد کمتری برخوردار است. اما در عوض سرعت آن بالاتر از پروتکل TCP می باشد.

روش اتصال گرا یکی از سرویس های انتقال مطمئنی است که از سوی این لایه ارائه داده می شود. البته لایه انتقال بر اساس خدماتی که از طرف لایه های زیرین ارائه می شود می تواند این سرویس را عرضه کند. از دیگر وظایف این لایه می توان به تبدیل بسته های اطلاعاتی بزرگ به بسته های اطلاعاتی کوچکتر، بازسازی پکت های اطلاعاتی و به وجود آوردن یک پیام کامل اشاره کرد.

پروتکل UDP لایه انتقال یا Transport layer

با توجه به مطالب بالا دریافتیم که این لایه از مدل OSI از دو پروتکل TCP و UDP پشتیبانی می کند. هدف از پشتیبانی از این پروتکل ها ایجاد سرویس های اتصال گرا و غیر اتصال گرا است. پروتکل UDP اولین پروتکل این لایه است که مخفف عبارت User Datagram Protocol و به معنی پروتکل دیتاگرام کاربر می باشد.

این پروتکل یکی از پروتکل های ساده لایه انتقال است و زمانی از آن استفاده می شود که هدف، ارسال پیام های غیر متوالی باشد. همانطور که اشاره نمودیم پروتکل UDP از قابلیت اعتماد کمتر و سرعت بالاتر از پروتکل TCP برخوردار است. بنابراین زمانی از این پروتکل غیر اتصال گرا استفاده می شود که امنیت و اعتماد ارتباطات شبکه آنچنان مهم نیست.

ولی باید حجم زیادی از اطلاعات در سریع ترین زمان ممکن ارسال شوند. از این رو بهترین گزینه برای شبکه های داخلی است که می خواهند اطلاعات را با سرعت بالا از هاست به سرورهای داخلی منتقل کنند.

نکته مهم دیگری که در مورد این پروتکل باید بدانید این است که پروتکل یو دی پی در سطح انتقال سر به سر (End to End)کاربرد دارد. چرا که می تواند آدرس های سطح انتقال را به داده هایی که از لایه های بالاتر به این سطح منتقل می شوند اضافه کند. کنترل خطای چکسام و اطلاعات طولی این داده ها از دیگر وظایف پروتکل یو دی پی است.

این پروتکل غیر اتصال گرا می تواند پک های داده ای تولید کند که به آن ها دیتاگرام کاربر (User Datagram) می گویند. این دیتاگرام متشکل از یک سروره ۱۶ بیتی می باشد.

پروتکل TCP لایه انتقال یا Transport layer

پروتکل TCP که مخفف عبارت Transmission Control Protocol و به معنای پروتکل کنترل انتقال است دومین پروتکلی می باشد که در لایه چهارم مدل OSI یعنی لایه انتقال استفاده می شود. قابلیت اعتماد این پروتکل بسیار بیشتر از UDP است و لذا زمانی از آن استفاده می شود که اعتماد پذیری و امنیت ارتباطات شبکه حائز اهمیت باشد.

یکی از مهمترین قابلیت های این پروتکل این است که می تواند تمام سرویس های لایه انتقال را در دسترس اپلیکیشن ها بگذارد. با توجه به اینکه پروتکل تی سی پی یک پروتکل ارتباط محور است قابلیت ایجاد ارتباط بین دو سر انتقال را دارد.

به این صورت که یک مدار مجازی بین گیرنده و فرستنده اطلاعات ایجاد نموده تا تمام اطلاعات به راحتی منتقل شوند. یعنی این پروتکل قبل از اینکه اطلاعات را منتقل کند ابتدا یک مدار مجازی ایجاد می کند.

در صورتی که پروتکل یو دی پی مستقیماً پیام ها را به مقصد ارسال می کند و هیچگونه وظیفه ای در خصوص عیب یابی یا تشخیص ارور ندارد. نکته قابل توجه این است که این مدار مجازی بعد از تمام شدن مکالمه از بین می رود.

کارکردهای لایه انتقال

• لایه انتقال اولین لایه مدل OSI است که بعد از ارسال اطلاعات از لایه اپلیکیشن این پیام ها را به واحدهای کوچکتر به نام سگمنت تبدیل می کند. بایت ها در سگمنت شماره گذاری شده و ترتیب آن ها نگهداری می شود.
• این لایه تضمین می کند که اطلاعات به همان ترتیبی که ارسال شده اند دریافت شده اند یا خیر.
• هر شبکه ای باید پردازش ها و اطلاعات خود را به اکسس پوینت ‌های سرویس انتقال منتقل کند که این سرویس به کمک شماره پورت ها شناخته می شود.

بررسی لایه transport در مدل osi از طریق مجموعه معتبر ی بی ایکس شاپ

در صورت داشتن هرگونه سوالی در مورد لایه انتقال مدل OSI می توانید با کارشناسان متخصص مجموعه پی بی ایکس شاپ تماس بگیرید.