بررسی انواع پروتکل های مسیریابی
ما قصد داریم در این مطلب به بررسی انواع پروتکل های مسیریابی و کاربردهای آن ها بپردازیم. هر شخصی که در حوزه ی شبکه های کامپیوتری مشغول به فعالیت است با مبحث روتینگ یا مسیریابی آشنا است و می داند که این بخش یکی از مهم ترین بخش های هر شبکه ای است. چرا که اتصال و ارتباط با شبکه های دیگر به این ابزار بستگی دارد.
آنچه در این مقاله می خوانید:
حال اگر شما دارای یک شبکه هستید که می خواهید آن را به سایر شبکه ها متصل کنید نیازمند روتینگ یا مسیریابی هستید و می توانید این کار را با انواع پروتکل های مسیریابی انجام دهید. وظیفه ی این پروتکل ها این است که اطلاعات و داده های یک دستگاه را دریافت و آن را به سایر دستگاه های شبکه ی دیگر، منتقل کنند. این عملیات را روتینگ یا مسیریابی می گویند.
عموماً عملیات روتینگ در شبکه ها توسط روتر انجام می گیرد. البته با طراحی سوئیچ ها و تولید سوئیچ های پیشرفته ای، در برخی از مواقع از سوئیچ های لایه ی ۳ هم استفاده می شود. به طور کلی، اگر دو شبکه بخواهند با هم ارتباط داشته باشند و اطلاعات و داده هایشان را به هم ارسال یا دریافت کنند نیازمند روتر هستند. در غیر این صورت، امکان مسیریابی در بین آن ها وجود ندارد.
البته وظیفه روتر فقط ارسال و دریافت اطلاعات نیست. این ابزار باید بهترین مسیر را برای ارسال این بسته ها پیدا کند که این کار را به کمک پروتکل های مسیریابی انجام می دهد. حال اگر می خواهید با انواع پروتکل های مسیریابی آشنا شوید می توانید با ما در ادامه مطلب همراه باشید.
انواع پروتکل های مسیریابی شبکه
با توجه به مطالب بالا، مسیریابی یعنی انتخاب مناسب ترین مسیر برای انتقال بسته ها از دستگاه یک شبکه به دستگاه شبکه دیگر. در این عملیات از پروتکل های مسیریابی استفاده می شود. وظیفه این پروتکل ها یافتن مسیرهای موجود در شبکه یک سازمان، ساختن جدول های مسیریابی و تصمیم گیری در مورد مسیریابی می باشد.
در حال حاضر، پروتکل های RIP, IGRP, EIGRP, OSPF, IS-IS, BGP رایج ترین پروتکل هایی هستند که به این منظور مورد استفاده قرار می گیرند.
البته این پروتکل ها را به دو دسته تقسیم می کنند که شامل :
- پروتکل های Distance Vector
- پروتکل های Link State
بررسی انواع پروتکل های مسیریابی گروه Distance vector
ویژگی این نوع پروتکل ها این است که جدول مسیریابی خود را برای تمام همسایه های خود ارسال می کنند. البته همگرایی آن ها به کندی صورت می گیرد. همچنین در صورتی که یک مسیر از دسترس خارج شود سایر روترهای شبکه باید بر اساس آخرین اطلاعات، جداول مسیریابی خود بروزرسانی کنند.
تنها ایراد این نوع پروتکل ها این است که در صورت دریافت اطلاعات جدید، روتر باید این اطلاعات را به همسایه ی خود اطلاع دهد. طبیعتاً زمان زیادی طول می کشد تا همه روترها از این اطلاعات باخبر شوند و زمانبر بودن یکی از مهم ترین ایرادات این دسته پروتکل مسیریابی است.
از دیگر ویژگی های این نوع پروتکل های مسیریابی این است که از subnet mask های ثابت و مقیاس ناپذیر استفاده می کنند.
بررسی انواع پروتکل های مسیریابی Link state
ویژگی این دسته از پروتکل های مسیریابی این است که تنها در زمان بروز تغییرات، اطلاعات مسیریابی را منتشر می کنند. لذا می توانند به بهترین شکل ممکن از پهنای باند استفاده نمایند. در واقع در این نوع پروتکل ها دیگر انتشار جدول مسیریابی وجود ندارد و تنها تغییرات، منتشر می شوند. طبیعتاً این نوع عملکرد سبب افزایش سرعت همگرایی این پروتکل ها می شود. این نوع پروتکل ها با قرار دادن اطلاعات جدید در اختیار همسایه ها تلاش می کنند شبکه را همگرا کنند.
این نوع پورتکل های مسیریابی بر عکس گروه قبلی از چند subnet mask استفاده می کنند که هم مقیاس پذیر هستند و هم می توانند مسیریابی را به شکل بهتری انجام دهند.
ویژگی های پروتکل IGRP
این پروتکل مسیریابی یک نوع پروتکل distance vector است که از آن برای مسیریابی شبکه های کوچک و متوسط استفاده می شود. این پروتکل ها مخصوص سیستم های سیسکو طراحی شده اند به همین دلیل فقط از آن در روترهای سیسکو استفاده می شود و مانند سایر پروتکل ها برای تمام سیستم ها کارایی ندارد. از دیگر ویژگی های این پروتکل می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- قابلیت مسیریابی پروتکل های IP، IPX، Decnet و AppleTalk را دارد. کاربرانی که از چند پروتکل استفاده می کنند می توانند از این پروتکل استفاده کنند.
- قابلیت پشتیبانی از ۱۰۰ هاپ (hop) را دارد. به همین دلیل از مقیاس پذیری بیشتری برخوردار است.
- قابلیت اطلاع رسانی و انتشار جداول مسیریابی در هر ۹۰ ثانیه را دارد.
- به خاطر پهنای باند کمتر و اطلاع رسانی دیرتر، همگرایی کمتری دارد.
ویژگی های پروتکل EIGRP
در واقع این پروتکل، نسخه پیشرفته پروتکل IGRP می باشد. لذا این پروتکل نیز جزء دسته ی Distance Vector می باشد. البته این پروتکل از ویژگی های هر دو گروه یعنی distance vector و link state برخوردار است. بخاطر داشتن الگوریتمی به نام DUAL از سرعت همگرایی بیشتری برخوردار است. از دیگر ویژگی های این پروتکل می توان به موارد زیر اشاره کرد:
- قابلیت مسیریابی پروتکل های IP، IPX، Decnet و Appletalk را دارد.
- فقط زمانی که تغییر مسیر رخ دهد اطلاعات را منتشر می کند.
- از تعداد ۲۵۵ هاپ پشتیبانی می کند.
- خلاصه سازی این پروتکل به صورت خودکار انجام می گیرد.
ویژگی های پروتکل OSPF
این پروتکل از دسته پروتکل های Link State است که به منظور مسیریابی IP شبکه های وسیع و بزرگ مورد استفاده قرار می گیرد. دارای الگوریتمی به نام Dijkstra است که سبب می شود کوتاه ترین مسیر به مقصد طی شود. از دیگر ویژگی های این پروتکل عبارتند از:
- فقط در زمان تغییر مسیر، اطلاع رسانی صورت می گیرد.
- از هیچ هاپی پشتیبانی نمی کند.
- قابلیت Load Balancing از طریق ۴ مسیر برابر دارد.
- قابلیت خلاصه سازی در Network Class Address را دارد.
- نوع روترهای این پروتکل، Internal, Backbone, ABR, ASBR می باشد.
بررسی انواع پروتکل های مسیریابی با مجموعه پی بی ایکس شاپ
مجموعه معتبر پی بی ایکس شاپ دارای سال ها تجربه تخصصی در زمینه نصب و راه اندازی و آموزش انواع شبکه و تجهیزات شبکه است. بنابراین در صورت داشتن هرگونه سوالی در مورد انواع پروتکل های مسیریابی می توانید با کارشناسان مجرب و قوی این مجموعه تماس بگیرید.
دیدگاه شما درباره این مقاله چیست ؟